Σαν χθες...

Σαν χθες θυμάμαι που πέρσι τέτοια μέρα είχα πυρετώδεις ετοιμασίες για το πρώτο μας ταξίδι με την Αναστασία..Θα πηγαίναμε Αθήνα εγώ μετά από 5 χρόνια που είχα να κατέβω και η Αναστασία για πρώτη φορά στην ζωή της, για να δούμε μια από τις τέσσερις αδερφικές μου φίλες, το Βιλμάκι, που είχε γίνει μόλις τρεις μήνες πριν μανούλα...φυσικά η Αναστασία δεν καταλάβαινε τίποτα από αυτά που της έλεγα για το καινούργιο νινί της παρέας και για την επίσκεψη μας σ'αυτό, γιατί για εκείνη η προσδοκία ήταν να δει την αγαπημένη της νονά που δυστυχώς έτυχε να μένει τόσο μακρυά μας.Έτσι αυτές οι λίγες στιγμές μαζί με τα κορίτσια μου ήταν πολύτιμες τόσο για μένα όσο και για την μικρή μου....

Οι ετοιμασίες πολλές, γιατί ως γνωστόν αν ταξιδεύεις με ένα μικρό παιδί μπορεί να χρειαστείς ένα σωρό πράγματα και έτσι πρέπει να είσαι πάντα ετοιμοπόλεμη....αν παίρνω μαζί μου στην θάλασσα μια ολόκληρη προίκα,μπορεί κανείς να φανταστεί τι πήρα μαζί μου στο μακρινό αυτό ταξίδι μας,για να διασκεδάζω και για να χορτάσω την Αναστασία τις δέκα αυτές ώρες που μας πήρε για να φτάσουμε από την Καβάλα στην Αθήνα με το τρένο.....Φυσικά το άγχος μου ήταν μεγάλο γιατί και ταξίδευα πρώτη μου φορά τόσο μακρυά με το παιδί αλλά και ήμουν και μόνη μου γιατί ο Δημήτρης είχε δουλειά και δεν μπορούσε να μας συνοδέψει...

Έφτασε τελικά η μεγάλη μέρα της αναχώρησης και με το άγχος να χτυπάει κόκκινο επιβιβαστήκαμε στο τρένο που σε λίγες ώρες θα μας ένωνε με αγαπημένα πρόσωπα...Η μικρή φυσικά ούτε που πήρε χαμπάρι το ταξίδι αφού ήταν η μασκότ του τρένου και εγώ μακάριζα την τύχη μου να έχω ένα τόσο βολικό και ήσυχο παιδί...

άκουγε μουσική στο mp3 της μαμάς της

και είχε ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο προσωπάκι της που πραγματικά με έκανε να απορώ πως ένα παιδί μόλις 2,5 χρόνων μπορούσε να είναι τόσο άνετο με όλη αυτή την ταλαιπωρία του τρένου αλλά και πόσο πολύ ανυπομονούσε να δει την νονά και το νινί έτσι έλεγε διαρκώς....

Όποιος ταξιδεύει προς τους δικούς του ανθρώπους, τους αγαπημένους που για κάποιο λόγο μένουν μακρυά και τους στερείται...ξέρει ότι το ταξίδι της μεγάλης συνάντησης όσο μακρινό και να είναι διαρκεί μόνο λίγες στιγμές γιατί η χαρά είναι τόση, που νιώθεις σαν κάθε χιλιόμετρο που διανύεις,κάθε δέντρο ή σπίτι που προσπερνάς σε φέρνει και ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό σου....εκείνο το προορισμό που ξέρεις ότι σε περιμένει μια ζεστή αγκαλιά και μάτια που όσο καιρό και να έχεις να τα δεις δεν τα λησμονείς ποτέ!

η χαρά της μικρής απερίγραπτη στην αγκαλιά της νονάς της 

1η Αυγούστου λοιπόν και εμείς φτάσαμε Αθήνα και ενωθήκαμε με φίλους παλιούς και νέους...

Αναστασία και Φιρφιρίκος 

γνωρίσαμε το νέο μέλος της παρέας μας..γιατί κάθε φορά που κάποια από εμάς τις τέσσερις φίλες της Λάρισας που περάσαμε τόσα πολλά όταν σπουδάζαμε και μας ένωσαν τόσο βαθιά όλες αυτές οι εμπειρίες, γίνεται μανούλα είναι σαν να προστίθεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια μας...

το νέο μέλος αυτό είναι ένα πανέμορφο μωρό,ένας κορίτσαρος με κάτι μάτια μπλε σαν την θάλασσα που πάντα είναι χαμογελαστό και τις εύχομαι να μείνει πάντα έτσι χαρούμενη και χαμογελαστή....

 και σύντομα θα γίνει και η βάφτιση της...και νονά θα είναι η δική μας νονά και αυτό θα κάνει τους δεσμούς μας πιο ισχυρούς γιατί πλέον δεν θα είναι απλώς η κόρη της καλύτερης μου φίλης αλλά θα γίνει και πνευματική αδερφή της Αναστασίας μου....

Το ταξίδι μας βέβαια είχε και συνέχεια...πήγαμε στον Μαραθώνα στην Σωσώ που βρέθηκε και αυτή εκείνες τις μέρες στην Αθήνα και έτσι ήταν συμπληρωμένο το καρέ της παρέας μας δεν έλειπε καμιά...

Μετά για να εκπληρώσουμε και το τάμα μας στην Τήνο μιας και ήταν και κοντά ο Δεκαπενταύγουστος πήραμε το καράβι με την Ιωάννα ( την νονά) και πήγαμε στο πανέμορφο αυτό νησί τον Κυκλάδων που έχει μια απίστευτη αύρα που σε γαληνεύει και σε ηρεμεί, την στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου εκεί..

στο καράβι η Αναστασία είχε την τύχη να δει μια θάλασσα πολύ διαφορετική από αυτή που είχε συνηθίσει με καταγάλανα μεν αλλά άγρια δε νερά που όμως προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν την φόβισε καθόλου..την παρατηρούσε με προσήλωση

περάσαμε υπέροχα και εκεί .. εγώ χόρτασα συζητήσεις και πειράγματα με την κολλητή μου και η μικρή χόρτασε βόλτες, παγωτά και φυσικά αγκαλιές με την νονά..

Όμως όπως όλα τα καλά έτσι και αυτό το ταξίδι , το πρώτο μας ταξίδι μαμάς - κόρης , τελείωσε και έφτασε η ώρα του αποχωρισμού .. στιγμή δύσκολη ειδικά όταν ξέρεις ότι θα κάνεις τουλάχιστον άλλο ένα χρόνο για να δεις αυτούς του πολύτιμους για σένα ανθρώπους....

Η συγκίνηση μεγάλη και ένα βάρος στην καρδιά που προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε με τα τελευταία πειράγματα της στιγμής και φυσικά με υποσχέσεις ότι θα ξανά βρεθούμε το συντομότερο δυνατόν...

τα βλέμματα στο βαγόνι της επιστροφής δεν ήταν τα ίδια, 

εξάλλου όσο ευχάριστο και σύντομο είναι το ταξίδι στην αρχή τόσο κουραστικό και μακρινό είναι στην επιστροφή...η μόνη παρηγοριά ήταν ότι θα μας περίμενε ο μπαμπάς μας στον σταθμό να μας πάει ξανά στο σπίτι, που για όλους αλλά πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί είναι η φωλιά του και το καταφύγιο του...

Κρατήσαμε λοιπόν ανεκτίμητες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο και παρηγορήθηκα με το ότι καμία απόσταση δεν είναι δυνατή να χωρίσει άτομα που αγαπιούνται πραγματικά..

Εις το επανιδείν αγαπημένες μου εξάλλου όταν βρεθούμε ξανά όσος καιρός και να έχει περάσει θα είναι σαν να συναντηθήκαμε εχθές.....

Μαριάννα

Αθάνατη Ελληνίδα Μάνα!!!!

Μερικά χρόνια πριν, όχι πολλά, οι εξορμήσεις μας για θάλασσα περιελάμβαναν λεφτά,κλειδιά,κινητά, πετσέτες,ρακέτες και κανένα αντηλιακό με δείκτη προστασίας το πολύ 6 και φυσικά χωρίς πρόγραμμα για το που θα πάμε και για το πόση ώρα θα καθίσουμε...Αυτά ήταν πριν, όπως είπα,πριν δηλαδή όλοι σχεδόν οι φίλοι κάνουμε παιδιά και χρειαστεί να κουβαλάμε όλη μας την προίκα από το σπίτι στην παραλία. Αυτή η προίκα συνήθως περιλαμβάνει αλλαξιές για τα παιδιά τουλάχιστον 6-7 αφού θέλουν να βουτάνε στη θάλασσα συνέχεια, καπέλα, αντηλιακά με το μικρότερο δείκτη προστασίας πλέον να είναι 30,

και φυσικά με χυμούς, σνακ , καλαμπόκια, φρούτα και ότι άλλο χρειάζεται ένας μέσος άνθρωπος για να επιβιώσει άνετα για περίπου ένα μήνα σε κάποιο έρημο νησί.....(εντάξει το ξέρω υπερβάλω λίγο)

 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από χρόνια παρατήρησης του φαινομένου αυτού, του να κουβαλάς δηλαδή ότι υπάρχει και δεν υπάρχει στο σπίτι μαζί σου στην παραλία, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι  είναι καθαρά ελληνικό. Δεν έχω δει ούτε ένα ζευγάρι τουριστών από το εξωτερικό να έχει μαζί του τόσα πράγματα....είναι φοβερό!Άσε το άλλο, τρέχεις εσύ η γνήσια Ελληνίδα μάνα σαν την τρελή πάνω κάτω στην παραλία να βάλεις αντηλιακό στο παιδί, να το ταΐσεις κάτι γιατί δεν έφαγε τίποτα τα τελευταία πέντε λεπτά,να του κάνεις παρατηρήσεις για να καθίσει φρόνιμα και να μην ενοχλεί τους υπόλοιπους λουόμενους, να το αλλάξεις μαγιό μη κρυώσει, αφού βέβαια έχουν ήδη μελανιάσει τα χείλη του από τις πολλές ώρες μέσα στο νερό και σαν να μην έφταναν όλα αυτά να μη χάνεις και ούτε ένα γραμμάριο από το τόσο τρέξιμο πέρα δώθε...Αδικία! Έπειτα σου έρχεται και η άλλη η ξένη με τα τρία παιδιά να παίζουν στην παραλία χωρίς αντηλιακό παρακαλώ!!! άκουσον άκουσον! χωρίς να τα μπουκώνει ανά τρία λεπτά μην τυχόν και πεινάσουν, χωρίς να τους φωνάζει να μην πετάνε πέτρες στο κεφάλι της κυρίας που ξαπλώνει ανέμελη στην διπλανή ομπρέλα και το καλύτερο; με μια κορμάρα δυο μέτρα και ας είναι και τα τρία παιδιά δικά της...όχι ας μου πει κάποιος αν δεν είναι αυτό αδικία, τότε τι είναι;

Εμείς πάντως όταν πάμε θάλασσα,είμαστε πλήρως εξοπλισμένοι, οι δε μπαμπάδες με όλα τα απαραίτητα για την ασφάλεια των παιδιών και για την σίτιση μας και οι δε μαμάδες με άπειρη υπομονή ώστε να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα με τα πιτσιρίκια...

το καλύτερο είναι ότι το φετινό καλοκαίρι απαραίτητο αξεσουάρ όπως έχει γράψει και η αδερφή μου είναι και οι βροχές που μας πιάνουν κατά την διάρκεια της παραμονής μας, άλλα που έχουμε συνηθίσει πλέον τόσο πολύ που ούτε καν μας βάζουν στην σκέψη να εγκαταλείψουμε το μπάνιο μας...αντιθέτως προσωπικά μου δίνουν υπέροχο υλικό για φωτογραφίες σαν και αυτή.....

παρ όλη όμως την κούραση και την ταλαιπωρία που τραβάμε σχεδόν όλες οι οικογένειες στις παραλίες υπάρχουν και κάτι εικόνες....

όπως αυτές με τα παιδιά να παίζουν εκστασιασμένα μέσα στο νερό, με την απόλυτη χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους και τις χαρούμενες φωνούλες τους που δεν τις αλλάζεις με τίποτα....και σκέφτεσαι ότι πλέον όπως και όταν ήσουν εσύ παιδί αυτές οι καλοκαιρινές αναμνήσεις είναι που θα τους κάνουν να νοσταλγούν τα καλοκαίρια των παιδικών τους χρόνων....

και είναι και κάτι άλλες στιγμές που χάνεται το βλέμμα σου στο μαγευτικό τοπίο και σε όλα αυτά που σε κάνουν να ηρεμείς.... 

στη βόλτα μας συνήθως έχουμε καλή παρέα...

και να ξεχνάς για λίγα λεπτά άγχος, προβλήματα και αγωνίες...που εξαφανίζουν την κούραση ως δια μαγείας και σε κάνουν να συνειδητοποιήσεις για ακόμη μια φορά ότι έστω και έτσι με όλα τα ευτράπελα, αυτά τα καλοκαίρια με την οικογένεια και ειδικά με τα παιδιά, είναι τα ωραιότερα καλοκαιριά της ζωής σου....

καλό βράδυ φίλοι μου,

Μαριάννα

Αγαπημένο μου cupcake...

Σήμερα η μέρα τραβάει γλυκό μη ρωτάτε γιατί, έτσι τραβάει...δεν το παθαίνετε και εσείς που χωρίς λόγο ψάχνεται πρώτα δικαιολογία για να φάτε κάτι γλυκό και έπειτα αναζητάτε τι γλυκό θα είναι αυτό??? Αυτό έπαθα και εγώ σήμερα...

Η απόπειρα ξεκίνησε κάπως έτσι...

ξέρω καθόλου δελεαστικό θέαμα και εγώ αυτό σκέφτηκα όταν το είδα βέβαια και μόνο η μυρωδιά της σοκολάτας σε κάνει να το ξανασκεφθείς και έτσι συνέχισα και γέμισα μ αυτό το υλικό τις ειδικές θήκες που προμηθεύτηκα από το σούπερ μάρκετ και που περίμεναν υπομονετικά να κάνουν την δουλειά τους...

και να μεταμορφώσουν αυτό το κατά τ'άλλα καθόλου ευπαρουσίαστο θέαμα του μπολ σε αυτό το αριστούργημα από όλες τις απόψεις...

καλά βέβαια το παγωτάκι από πάνω και το συκαλάκι γλυκό είναι προαιρετικά γιατί εγώ ήθελα φουλ έξτρα γεύση μην τυχόν και χάσω καμιά θερμίδα μέσα στην ζέστη...εξάλλου πρέπει να το 'φχαριστηθείς ρε παιδάκι μου πως να το κάνουμε!!!!

Λοιπόν η συνταγή είναι πανεύκολη και αν δεν μπορείτε να περάσετε από το σπίτι μου να σας κεράσω και όμως θέλετε να την γευτείτε έχω να σας πω ότι φυσικά είναι της αγαπημένης μου Αργυρώς Μπαρμπαρίγου ( είναι τα μοναδικά γλυκά που μου πετυχαίνουν πάντα γι αυτό και την προτιμώ)
cupcakes σοκολάτας

Άντε πάω να τα δοκιμάσω καλή μας όρεξη

Μαριάννα

Πού ντο πού ντο το καλοκαίρι....;

Φέτος το καλοκαίρι μας βγήκε άπιστο.
Εκεί που νομίζεις ότι όλα τελικά είναι καλά και αφήνεσαι ξαναρχίζεις τα μπάνια, ετοιμάζεις κουβαδάκια, αντηλιακά αγοράζεις και κανένα μαγιό σε τιμή ευκαιρίας(πάντα) τσουπ να τα μαύρα σύννεφα

να ο αέρας    
           

 
  τα μπουμπουνητά(όπως λέει και η μικρή) και τέλος η βροχή.

Πόσο πια να θαυμάσεις τα στοιχεία της φύσης; Πόσες φορές να ξεχαστείς με τις γρήγορες εναλλαγές των σύννεφων; Πόσες φορές να αντέξεις να εξαγνιστείς με την βροχή και όλα αυτά στη μέση του ΙΟΥΛΗ.

Δεν ξέρω για σας τα δικά μου νεύρα όμως έχουν τεντωθεί. Θέλω την κάψα του καλοκαιριού. Την δικαιούμαι. Θέλω να βουτάω στη θάλασσα γιατί έχω ψηθεί στον ήλιο και όχι γιατί επιμένει η μικρή μου κόρη.

Να προγραμματίζω μια βόλτα  και να πηγαίνω χωρίς βροχή ή την πιθανότητα βροχής.

Απαραίτητο αξεσουάρ του φετινού καλοκαιριού οι ομπρέλες και τα αδιάβροχα.

Περίμενα το καλοκαίρι για να ηρεμήσω και να χαλαρώσω λίγο απ'όλα τα καθημερινά που τον χειμώνα σε βαραίνουν λίγο παραπάνω και ο λαμπερός ήλιος τα ξεθωριάζει, τα απομακρύνει και σε κάνει να τα παραβλέπεις λίγο.

Αλλά ο ήλιος έχει άλλα σχέδια, δεν τον ενδιαφέρουν τα δικά μου νεύρα.

Και εγώ πρέπει να σταματήσω την γκρίνια γιατί χειροτερεύω την κατάσταση.

Κάπως το λέει η αδελφή μου <<ότι δεν έχουν σημασία τόσο αυτά που μας συμβαίνουν αλλά ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε>>. 

Οπότε ας ζήσουμε μια ακόμη περιπέτεια στην βροχή όπως λέει το μικρό μου Δεσποινάκι και ας είναι λαμπερό το χαμόγελό μας....

Σοφία

Δείξε μου το σπίτι σου να σου πω ποιος είσαι......

Καλησπέρα καλησπέρα...λένε πως φαίνεται τι τύπος ανθρώπου είναι ο καθένας μας από τους φίλους του,φυσικά και θα συμφωνήσω αλλά θα συμπληρώσω επίσης ότι και ο προσωπικός χώρος του καθενός, αντανακλά κάτι από την προσωπικότητα του...Τα χρώματα, οι συνθέσεις, τα αντικείμενα αποκαλύπτουν πολλά για τα άτομα που συμβιώνουν μέσα σε ένα σπίτι!

Από τότε που ξεκίνησα την περιήγηση μου στα blogs και αφού δεν είχα ποτέ μου πριν, καμιά σχέση με sites και μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και ακόμη δεν έχω εδώ που τα λέμε) , ανακάλυψα ένα νέο υπέροχο κόσμο με ευφάνταστες ιδέες, πρωτότυπες και άκρως δελεαστικές!Η διακόσμηση ήταν πάντα το δυνατό μου σημείο, μου αρέσει να αλλάζω στυλ και διαρρύθμιση στο σπίτι ανά τακτά χρονικά διαστήματα, έτσι πιστεύω ότι αναδεικνύονται και όλα τα αντικείμενα. Μέσα λοιπόν από τον κόσμο των blogs άρχισα να εμπνέομαι με νέες ιδέες και λύσεις που ανανεώνουν το σπίτι χωρίς κόπο και κυρίως χωρίς να ξοδέψεις μια περιουσία .....

κάθε λογής κλαδιά και κλαδάκια μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν διακοσμητικά όλο το έτος, αυτό κοσμεί εδώ και πολλά χρόνια έναν από τους τοίχους του σαλονιού απλώς φέτος βρήκα σε ένα μαγαζάκι στο κέντρο της πόλης, αυτές τις χαριτωμένες καμπανούλες και δεν μπόρεσα να αντισταθώ...

το σαλόνι μας δεν θα το βρει ποτέ κανείς ακριβώς το ίδιο, ακόμη και τα παιδιά γυρνώντας από το σχολείο σκουντουφλάνε από εδώ και από κει σε αντικείμενα ή ψάχνουν να βρουν που πήγε αυτό και που το άλλο διακοσμητικό..  όλο και κάτι αλλάζει διαρκώς, έχω και την αδερφή μου να μου γεμίζει το μυαλό με κάθε λογής πληροφορίες περί feng shui και καταλήγω να αλλάζω θέσεις τα έπιπλα κάθε φορά που κάτι δεν μου κολλάει απλώς καλά...Μπορεί να είχα πάντα αδυναμία στην διακόσμηση και στα όμορφα τζίτζιλα μίτζιλα όπως μου λέει χαριτολογώντας η μαμά μου, όμως το να έχω καθημερινά όλα μου τα βάζα και τα βαζάκια γεμάτα με κάθε λογής λουλούδια και αγριόχορτα το απέκτησα παρακινούμενη από τα πανέμορφο blogs της kapaworld και της fraoulitsas που με τον μοναδικό τους τρόπο σε προτρέπουν να δοκιμάσεις και εσύ να γεμίσεις τον χώρο σου με όμορφα χρώματα και εικόνες...

Φυσικά δεν είναι δυνατόν να παρουσιάσω όλο το σπίτι και την διάθεση μου, μέσα σε μία ανάρτηση οπότε θεωρώ ότι το σαλόνι παραπάνω και το μπαλκόνι μας, δίνουν μια μικρή γεύση από την ιδιοσυγκρασία μου και ίσως δώσουν και αυτά μια ιδέα σε κάποιους άλλους ώστε να ομορφύνουν την ζωή τους με μικρές αλλά θαυματουργές λεπτομέρειες...

μικρά γλαστράκια παντού και μπουκάλια ζωγραφισμένα από την 6χρονή κόρη μου

το παλιό μπαούλο με μια χωριάτικη αλλά χαρούμενη πινελιά μετατρέπεται σε κάθισμα για το μπαλκόνι

λουλούδια και καρποί σε διάφορα βάζα και ποτηράκια

Την διάθεση μας μπορούμε να την κάνουμε λίγο καλύτερη αν αντικρίζουμε καθημερινά όμορφες εικόνες γύρω μας και που περνάμε τον περισσότερο από τον χρόνο μας , μα φυσικά στο σπίτι μας!! Η χαρά είναι δικαίωμα όλων και είμαστε εμείς που πρέπει να βρούμε τους τρόπους για να την κατακτήσουμε και να μην την αφήσουμε να αντικατασταθεί από μιζέρια και μεμψιμοιρία...Αντισταθείτε όσο μπορείτε!!!

Δεν βρήκα καλύτερο τρόπο για να πω κάποια πράγματα για μένα αφού όλο αυτό τον καιρό με τις δουλείες και τα παιδιά στο σπίτι, δεν είχα χρόνο να γράψω ότι υπάρχω και εγώ σ αυτό το blog χεχεχε, δεν είμαι η φανταστική αδερφή της Μαριάννας ..... τα συμπεράσματα δικά σας λοιπόν...

Καλό υπόλοιπο Ιούλη και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού
Σοφία

Ουδέν κακόν αμιγές καλού....

... Καλό μήνα..Έχουμε καιρό να τα πούμε...σκεφτόμουν για όλα αυτά τα καθημερινά που μας συμβαίνουν που άλλες φορές είναι όμορφα ή δύσκολα άλλες πάλι φορές είναι ασήμαντα και χαζά κι όμως όλα αυτά συνθέτουν τις ζωές μας..Οι μικρές μας στιγμές ενώνονται σαν τους κρίκους μιας αλυσίδας και αυτό το ονομάζουμε ζωή..Σκεφτόμουν επίσης την προηγούμενη ανάρτηση για την βάφτιση, που αναφέρθηκα στην κρίση και στην επίδραση της πάνω στις ζωές όλων μας ... και την δική μου οικογένεια την επηρέασε, όπως άλλωστε εκατοντάδες άλλες ελληνικές οικογένειες!Εμείς αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε πίσω στην πόλη που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε και που όμως είχαμε εγκαταλείψει γεμάτοι όνειρα πολλά χρόνια πριν, όταν εγώ γύρω στα 19 έφυγα για να σπουδάσω και ο Δημήτρης στα 21 έφυγε για να πραγματοποιήσει τα όνειρα του σε μια μεγαλύτερη πόλη όπως η Θεσσαλονίκη...Βέβαια φύγαμε δύο και γυρίσαμε τρεις μαζί με την Αναστασία που δεν καταλαβαίνει τι θα πει κρίση ή ανεργία και που είναι ευτυχισμένη και γεμάτη από την αγάπη μας...πόσο απλή είναι άλλωστε η ζωή για ένα παιδί! Η δική μας υποχρέωση είναι να της δώσουμε αναμνήσεις γεμάτες χαρά,αγάπη και ανέμελες στιγμές,γιατί εξάλλου όλα τα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους είναι δωρεάν...δεν θα θυμάται όταν μεγαλώσει τι φαγητό έτρωγε, αν για παράδειγμα έτρωγε πιο συχνά λαχανικά από κρέας ή αν πήγαινε διακοπές σε κοσμοπολίτικα νησιά ή κατασκήνωνε σε κάποια παραλία μαζί με τα αγαπημένα της πρόσωπα τρώγοντας καρπούζι, που διατηρούνταν δροσερό μέσα στην θάλασσα ή καλαμπόκια .... αυτό όμως σίγουρα που θα της μείνει είναι η έκφραση στα πρόσωπα των γονιών της και αυτό είναι που έχει τελικά σημασία!

Άλλοι έφυγαν από τα σπίτια τους για μια καλύτερη τύχη και άλλοι γύρισαν στα πατρικά τους και όμως πάντα υπάρχει κάτι καλό και μια θετική πλευρά σε όλα τα πράγματα,τα νομίσματα άλλωστε πάντα έχουν δυο πλευρές!Οι σχέσεις δοκιμάζονται και οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά γιατί αυτό που μας χαρακτηρίζει τουλάχιστον στην όμορφη χώρα μας, είναι οι αγάπη για την οικογένεια και η αλληλεγγύη, οι γονείς βοηθούν τα παιδιά τους και αυτά με την σειρά τους βοηθούν εκείνους...είναι όμορφο να ξέρεις ότι έχεις άτομα που θα είναι δίπλα σου ότι και κι αν συμβεί , ότι όσες φουρτούνες και μπουρίνια και να έχεις στην ζωή σου αυτοί θα είναι σαν το ουράνιο τόξο που βγαίνει πάντα μετά την καταιγίδα...

Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι εκείνη που λέει ότι η ζωή μας είναι 10% τα γεγονότα που μας συμβαίνουν και 90% η αντίδραση μας σε αυτά

...ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε αισιόδοξοι όσο δύσκολο και ακατόρθωτο κι αν ακούγεται αυτό , να ζούμε τις στιγμές μας μέχρι το μεδούλι και να μην ξεχνάμε πάντα να είμαστε ευγνώμονες για όλα αυτά τα καλά που έχουμε ο καθένας στην ζωή του...είτε αυτό είναι η οικογένεια, τα παιδιά, η υγεία, οι φίλοι........

Θα κλείσω με αυτή την υπέροχη φωτογραφία που ένα από τα μπουρίνια που χάρισε .. το πανέμορφο αυτό ουράνιο τόξο πάνω από το κάστρο της Καβάλας........

....και θα ευχηθώ σε όλους μας καλό μήνα και θετική σκέψη!!!!

Μαριάννα